Homo-Chiny
Wszystkie główne chińskie filozofie i religie miały tradycyjnie raczej niechętny stosunek wobec homoseksualności, ponieważ stała ona w sprzeczności z kontynuacją linii rodzinnej. A rodzina była zawsze podstawową i najważniejszą komórką zarówno społeczną, jak i administracyjną w Chinach. I dalej, płodzenie dzieci, szczególnie synów, było jednym z najświętszych obowiązków mężczyzny, więc jeśli ten posiadał jedynie męskich kochanków, nie miał jak go wypełnić. Na przykład Konfucjusz [孔子] (551-479 p.n.e.) forsował zasadę tradycyjnego podziału ról w rodzinie. Mężczyzna miał się zajmować ściśle jemu przydzielonymi kulturowo sprawami, a kobieta tymi narzuconymi jej. Taoizm [道教] natomiast kładł nacisk na równowagę między pierwiastkami żeńskim yin [陰] i męskim yang [陽]. Relacja mężczyzna-mężczyzna to stosunek yang-yang uważany za nieharmonijny i destruktywny.
Z drugiej jednak strony żadna z największych chińskich szkół filozoficzno-religijnych nie uważała homoseksualności za coś, co chrześcijaństwo nazywa grzechem. I w przeciwieństwie do niego, na „liście złych uczynków” w kodeksie konfucjańskim nie ma mowy o homoseksualnej orientacji czy homoseksualnym seksie. Dopóki mężczyzna spełnia swój społeczny obowiązek płodzenia dzieci, posiadanie męskich kochanków jest jego całkowicie prywatną rzeczą.
Podobnie sprawa ma się w przypadku taoizmu. Mimo że każdy mężczyzna to yang [陽], to również każdy ma w sobie trochę pierwiastka yin [陰]. Niektórzy mogą go mieć całkiem nawet dużo. W świetle tego homoseksualność mogła być traktowana jako coś zupełnie naturalnego, związanego z naturalną równowagą yin i yang. Należy również zwrócić uwagę na fakt, że taoistyczni bogowie i boginie żyli albo samotnie, albo wspólnie z jakimś równym sobie bóstwem tej samej płci, a niektórzy męscy bogowie przybierali czasem postacie kobiet. U podstaw leży myśl filozofa Zhuangzi [莊子] (IV w. p.n.e.), który kładzie silny nacisk na wolność, więc cokolwiek, co widziane jest jako nienormalne, w rzeczywistości jest zupełnie normalne, zgodne z naturalną koleją rzeczy.
Podobnie sprawa ma się w przypadku taoizmu. Mimo że każdy mężczyzna to yang [陽], to również każdy ma w sobie trochę pierwiastka yin [陰]. Niektórzy mogą go mieć całkiem nawet dużo. W świetle tego homoseksualność mogła być traktowana jako coś zupełnie naturalnego, związanego z naturalną równowagą yin i yang. Należy również zwrócić uwagę na fakt, że taoistyczni bogowie i boginie żyli albo samotnie, albo wspólnie z jakimś równym sobie bóstwem tej samej płci, a niektórzy męscy bogowie przybierali czasem postacie kobiet. U podstaw leży myśl filozofa Zhuangzi [莊子] (IV w. p.n.e.), który kładzie silny nacisk na wolność, więc cokolwiek, co widziane jest jako nienormalne, w rzeczywistości jest zupełnie normalne, zgodne z naturalną koleją rzeczy.
Oficjalne dane pochodzące ze starożytnych tekstów chińskich podejmujących temat męskiej homoseksualności sięgają czasów dynastii Shang [商] (około XVI-XI w. p.n.e.). Co ciekawe, w chińskiej historiografii niemal nie mówi się o lesbijkach.
Historyczne doniesienia o gejach w chińskiej starożytności pojawiają się w każdym okresie, przechodzą z dynastii na dynastię. W okresach Wiosen i Jesieni [春秋時代] (722-481 p.n.e.) oraz Walczących Królestw[戰國時代] (481-221 p.n.e.) mają swój prawdziwy złoty wiek. Najsłynniejszą postacią tego czasu jest niejaki Mi Zixia [彌子瑕], ulubieniec księcia Ling z państwa Wei [衛靈公]. Największy jednak wpływ wywarł wówczas słynny poeta Qu Yuan [屈原] (około 340-278 p.n.e.), który był kochankiem swojego króla. Uważa się, że miłość do władcy państwa Chu [楚] wyraźna jest w całej jego twórczości. Natomiast w najważniejszym swym dziele, Li Sao [離騷](Smutek rozstania), poeta nazywa sam siebie „pięknym mężczyzną”[美人], a słowo, którym określa króla, było używane przez ówczesne kobiety, kiedy mówiły o swoich kochankach.
W źródłach historycznych sporo jest wzmianek o homoseksualności cesarzy i ministrów potężnej dynastii Han [漢](206 p.n.e. – 220 n.e.). Według na przykład Zapisków historyka [史記]autorstwa Sima Qinna [司馬遷] (145-86 p.n.e.) niemal wszyscy władcy Zachodniej Dynastii Han[西漢](220 p.n.e. – 9 n.e.) mieli męskich kochanków. Istnieje znana historia o cesarzu Ai [漢哀帝] (panował w latach 7-1 p.n.e.). Nie chcąc obudzić swojego kochanka Dong Xiana [董賢], który usnął na szacie władcy, cesarz po prostu odciął rękawy swojej szaty.
Po panowaniu dynastii Han ogólny stosunek do homoseksualności był tolerancyjny, pod warunkiem wypełniania wspomnianej wcześniej powinności płodzenia dzieci.
Lata 1573-1620 to okres świetności dynastii Ming [明] (1368-1644). Wraz z wielkim postępem na polu przemysłu i handlu, wzrósł również poziom życia i zamiłowanie do luksusu. W tym czasie prostytucja była powszechna i jak najbardziej normalna, jako sposób na zaspokojenie naturalnych potrzeb seksualnych człowieka. Tak więc i męskie prostytutki były szeroko dostępne.
Historyczne doniesienia o gejach w chińskiej starożytności pojawiają się w każdym okresie, przechodzą z dynastii na dynastię. W okresach Wiosen i Jesieni [春秋時代] (722-481 p.n.e.) oraz Walczących Królestw[戰國時代] (481-221 p.n.e.) mają swój prawdziwy złoty wiek. Najsłynniejszą postacią tego czasu jest niejaki Mi Zixia [彌子瑕], ulubieniec księcia Ling z państwa Wei [衛靈公]. Największy jednak wpływ wywarł wówczas słynny poeta Qu Yuan [屈原] (około 340-278 p.n.e.), który był kochankiem swojego króla. Uważa się, że miłość do władcy państwa Chu [楚] wyraźna jest w całej jego twórczości. Natomiast w najważniejszym swym dziele, Li Sao [離騷](Smutek rozstania), poeta nazywa sam siebie „pięknym mężczyzną”[美人], a słowo, którym określa króla, było używane przez ówczesne kobiety, kiedy mówiły o swoich kochankach.
W źródłach historycznych sporo jest wzmianek o homoseksualności cesarzy i ministrów potężnej dynastii Han [漢](206 p.n.e. – 220 n.e.). Według na przykład Zapisków historyka [史記]autorstwa Sima Qinna [司馬遷] (145-86 p.n.e.) niemal wszyscy władcy Zachodniej Dynastii Han[西漢](220 p.n.e. – 9 n.e.) mieli męskich kochanków. Istnieje znana historia o cesarzu Ai [漢哀帝] (panował w latach 7-1 p.n.e.). Nie chcąc obudzić swojego kochanka Dong Xiana [董賢], który usnął na szacie władcy, cesarz po prostu odciął rękawy swojej szaty.
Po panowaniu dynastii Han ogólny stosunek do homoseksualności był tolerancyjny, pod warunkiem wypełniania wspomnianej wcześniej powinności płodzenia dzieci.
Lata 1573-1620 to okres świetności dynastii Ming [明] (1368-1644). Wraz z wielkim postępem na polu przemysłu i handlu, wzrósł również poziom życia i zamiłowanie do luksusu. W tym czasie prostytucja była powszechna i jak najbardziej normalna, jako sposób na zaspokojenie naturalnych potrzeb seksualnych człowieka. Tak więc i męskie prostytutki były szeroko dostępne.
Na niektórych obszarach homoseksualna miłość była wręcz hołubiona. Za panowania Mingów krążył nawet po kraju pewien żart, według którego prowincja Fujian [福建] miała być jedynym miejscem, gdzie upodobanie arystokracji i kupców do męskich kurtyzan było bardzo cenione. Historyk Timothy Brook uważa, że miało to związek z luksusowym trybem życia najwyższych elit arystokracji i kupców. Wiadomo, że niektórzy z tych mężczyzn nie byli zupełnie homoseksualni, ponieważ dobierali się do swoich żeńskich kochanek tak samo często, jak do chłopców.
Za czasów panowania dynastii Qing [清] (1644-1911), ostatniej cesarskiej dynastii Chin, myśl konfucjańska skostniała i położony silny nacisk na przestrzeganie porządku społecznego (co zapewne miało związek z faktem, że była to dynastia obca, założona przez najeźdźców z północy – Mandżurów [滿足]). Wobec tego mąż i żona powinni zawsze pamiętać o swojej prawidłowej relacji i prawidłowych stosunkach, a homoseksualność stała dokładnie po drugiej stronie barykady.
I tak w roku 1740 cesarz wydał pierwszy „anty-homoseksualny” dekret, który zdelegalizował homoseksualne zachowania między dorosłymi obywatelami. Nie ma co prawda żadnych danych na temat skuteczności dekretu, jednak jest to pierwszy w historii Chin przypadek, kiedy homoseksualność została zakazana mocą prawa państwowego. Paradoksalnie, znacznie więcej krzywdy wyrządził chińskim gejom Ruch Samoumacniania [自強運動] (1861-1895), kiedy to homofobia przybyła do Chin pod rękę z nauką i filozofią Zachodu.
Podczas Rewolucji Kulturalnej [無產階級文化大革命] (1966-76)chińscy homoseksualiści przeżyli największy i najstraszniejszy w historii Chin okres prześladowania. Towarzysze z Partii uznali homoseksualność za „społeczną hańbę” i chorobę psychiczną. Policja regularnie polowała na gejów i lesbijki, a ponieważ nie było żadnego oficjalnego paragrafu, oskarżano ich o „chuligaństwo” i „zakłócanie porządku publicznego”. Od tamtych czasów homoseksualność stała się tabu.
Za czasów panowania dynastii Qing [清] (1644-1911), ostatniej cesarskiej dynastii Chin, myśl konfucjańska skostniała i położony silny nacisk na przestrzeganie porządku społecznego (co zapewne miało związek z faktem, że była to dynastia obca, założona przez najeźdźców z północy – Mandżurów [滿足]). Wobec tego mąż i żona powinni zawsze pamiętać o swojej prawidłowej relacji i prawidłowych stosunkach, a homoseksualność stała dokładnie po drugiej stronie barykady.
I tak w roku 1740 cesarz wydał pierwszy „anty-homoseksualny” dekret, który zdelegalizował homoseksualne zachowania między dorosłymi obywatelami. Nie ma co prawda żadnych danych na temat skuteczności dekretu, jednak jest to pierwszy w historii Chin przypadek, kiedy homoseksualność została zakazana mocą prawa państwowego. Paradoksalnie, znacznie więcej krzywdy wyrządził chińskim gejom Ruch Samoumacniania [自強運動] (1861-1895), kiedy to homofobia przybyła do Chin pod rękę z nauką i filozofią Zachodu.
Podczas Rewolucji Kulturalnej [無產階級文化大革命] (1966-76)chińscy homoseksualiści przeżyli największy i najstraszniejszy w historii Chin okres prześladowania. Towarzysze z Partii uznali homoseksualność za „społeczną hańbę” i chorobę psychiczną. Policja regularnie polowała na gejów i lesbijki, a ponieważ nie było żadnego oficjalnego paragrafu, oskarżano ich o „chuligaństwo” i „zakłócanie porządku publicznego”. Od tamtych czasów homoseksualność stała się tabu.