Starożytny Egipt – Zarys Dziejów
Cywilizacja egipska lub też cywilizacja starożytnego Egiptu to wysokorozwinięta kultura w dolinie Nilu z całym wachlarzem osiągnięć technicznych, naukowych, politycznych i kulturowych, która trwała około 3500 lat. Państwo to rozwinęło się dzięki corocznym, regularnym (a co za tym idzie dającym się przewidzieć) wylewom Nilu, który przynosił żyzne muły zapewniające przy odpowiednim nakładzie sił i środków oraz odpowiedniej organizacji, dwukrotnie wysokie plony w ciągu roku.
Około 3100r p.n.e. władca Egiptu Górnego którego siła opierała się na eksploatacji złóż złota nad Morzem Czerwonym, podbił Deltę Nilu i założył nową stolicę w Memfisie. Miasto to przez prawie 2000 lat stanowiło centrum administracyjne gęsto zaludnionego obszaru obejmującego ok. 39 000 km². Egipt obejmował tereny od I Katarakty na Nilu w okolicy Asuanu po wybrzeże Morza Śródziemnego. Mniej więcej w tym samym czasie weszło w życie pismo hieroglificzne. W okresie Starego Państwa (2685-2180 p.n.e) faraonowie zbudowali wiele ogromnych grobowców w formie piramid na skraju pustyni na przeciwko Memfisu, widome świadectwo ich władzy i potęgi. Później, po wieku inwazji i anarchii, Egipt wkroczył w nowy okres rozwoju kulturowego za władców Średniego Państwa (2040-1783 p.n.e.) i w erę ekspansji za XVIII i XIX dynastii (1570-1200 p.n.e.). W samym Egipcie realizowali oni wielkie plany budowlane, jak np. wykuta w skale świątynia w Abu Simbelu zbudowana przez Ramzesa II (1290-1224 p.n.e.). Objęli w posiadanie Palestynę aż do Syrii i stworzyli imperium sięgające niemal Eufratu.